Lubie niszczejące, podrapane klatki schodowe: 

zmurszałe, strome, mocno kręte lub proste,

mroczne i rozświetlone

przymiotnikowo niezdefiniowane. 

Tak różne, jak ludzkie drogi na zakrętach życia.

Lubie klatki fotograficzne: 
chwile z życia zatrzymane w czarno-białym kadrze, 

będące podróżą w głąb niedopowiedzenia,

wycinki wspomnień i wyobrażeń

skrywające niezwykłe emocje 
pod pozorem chłodnej narracji obrazkowej

Dostrzegam też klatkę tajemną, którą nosimy w sobie, 

odliczającą te spontaniczne i krótkie momenty 
między wdechem a wydechem. 

Są jednostką bliskiego trwania i oczekiwania

w chwili ponadsezonowej wrażliwości. 

I know it was - I forgot the rest

I know it wasn't - I remembered the rest