Epistolarny temperament duszy...

Podobno rękopisy nie płoną, ale słowa w nich ujęte płoną chyba bardziej, niż te cyfrowe ...

Do dziś piszę i otrzymuję listy na pożółkłych kartach przeszłości, które nie giną w czeluściach serwerowych archiwów. 

Letnie porządki uświadamiły mi, jak chętnie wracam do starych wspomnień. Każdy nierozplisowany fragment, fałda ubrania kryją jakąś opowieść. W kieszeniach tkwi bilet autobusowy sprzed 10 lat, jakiś drobiazg, który jest swoistą podróżą w czasie. Jest w tym zanurzaniu się we wspomnieniach jakaś odświętność, rodzaj rytuału, który rozświetla wnętrze i utrwala doświadczenia..rozmowa szeptem z samym sobą.. 

Samopoznanie..

fot.eM

Niektórzy próbują sadzić ziarna miłości, hodować w sobie słońce, które budzi duszę z ciemności, a ja przez szybę zaparowanych zdarzeń kładę serce do snu i tulę dźwięki, które bezwstydnie rozbierają z uczuć..

Na łące zdarzeń nieprzewidywalnych, wersy uczuć skąpane w porannej rosie, piszą historię miłości.

Mleczny kożuch nieba kładzie swój cień na elewacje budynków, a za ścianą powiek zmęczonych płoną marzenia...

czy nie jest za dobrze mi w tym niecodziennym zamyśleniu ?


I won't forget to remember..

 miłość jest jak nieuzbrojony intruz...

***

rozchlapany świat tonie w kałuży łez, podtapiając uczucia i zmywając ślady pocałunków..