***
"Piękno, które się samo definiuje, staje się kiczem" - powiedział Kuba Wojewódzki uczestnikowi 'Mam talent'
Teraz, gdy maszyneria swiata płynie wolniej, w chwili zapomnienia, zadumy i refleksji, ta myśl powraca do mnie i ujawnia się, jak skala wszystkich przeżyć.
Każda woda, jeśli pijemy ją zbyt długo, zaczyna smakować tak samo. Piękno zawsze smakuje inaczej, jeśli czerpiemy je z różnych źródeł. Daje bezkresny spokój, który rozlany jest strumieniem wody cichej, orzeźwiającej i harmonijnej.
Piękno, które się samo definiuje jest jakimś przekłamaniem... Zgadza się, choć to uogólnienie. Przyciągnęło jednak moją uwagę jak Modigliani, który malował 'puste 'oczy, ale jednak pełne wyrazu i nieuświadomionej głębi.
Czasami zastanawiam się, gdzie jest ten piękny świat, w którym znajdują się złoża miłości i beztroski? Z tego powodu słowa moje zerwały się z krępującej uwięzi, by przelać je na papier.
Mówimy o pięknie ludzi, przyrody, krajobrazu jesiennego, przedmiotów, które budzą w nas uczucie zachwytu.
Rozważamy też piękno duszy, czynów lub charakteru. Dekorujemy nim duszę, podsycamy je marzeniami i oczekiwaniami.
Jednak piękno często jest jakąś cząstką nas, do której nie wszyscy mają dostęp. Możemy je w drugim człowieku dostrzec lub obudzić.
Jak często mijam się z pięknem o ułamki sekund, o uderzenie serca i wiem, że tam się kryje, choć nie ujawnia.
Piękno nie da w sobie stłamsić wewnętrznej ekspresji, choć czasami milknie i kurczy się w sobie. Daje rodzaj wolności i jest w tym wiarygodne, bo nie włada. Tkwi w pokorze, która rodzi się z cierpienia.Wzbudza zaufanie, woła niemym szeptem i przybiera kształt miłości. Nie wyraża się w doskonałości, ale w byciu takim człowiekiem, który przyzwala na niedoskonałość.
Kobieta pięknieje, kiedy kocha i jest kochana. Staje się najpiękniejsza, kiedy jest piękna w oczach swojego mężczyzny.
Piękne jest to co proste i symetryczne. Piękno nie wymaga pokłonów, jest naturalne jak oddech i nie budzi niecierpliwości. Jest zjawiskiem oceanicznym, poza czasem i przestrzenią.
Piękne jest to, co czyni nas lepszymi i pogodzonymi ze sobą ludźmi.
Piękno lubi towarzystwo nieprzewidywalności i spacer w jej zaczarowaniu.
Jest jak srebrzysty kolor skrzydeł, jak muśnięcie ust pocałunkiem i delikatny dotyk. Jak starówka w stylu Mudejar, pełna bibelotów, rękodzieła i migocząca tysiącem kolorowych świateł.
Piękno zawiera się w duszy, umyśle, a nie w słowie. Mieści się w wieloznaczności i niedopowiedzeniu.
Bywa też niezrozumieniem.
Piękno to uskrzydlona i szczęśliwa kobieta, ktora w zamyśleniu skupia wzrok na czymś nieuchwytnym. To niezmywalne wewnętrzne spełnienie i doświadczenie pozazmysłowe, które staje się płomienistym pragnienieniem światła, odwagi myśli i wykonania.
Wreszcie piękno układa nas do snu i swym delikatnym głosem usypia,
gdy nastanie gęsta czerń nocy.
Piękno świeci jaśniej w sercu tego, który za nim tęskni, niż w oczach tego, który je widzi.
Khalil Gibran
***
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz